Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Μωρίσιμα

Εξακολουθεί και σήμερα να μαθαίνετε στα μωρά η γλώσσα η οποία
μαθαινόταν από τους παππούδες μας.
Ακούοντας την (μαντάμ Σουσού) στη γειτονιά να μιλά στο μωρό της,
σημείωσα μερικές λέξεις σε κείμενο να δείξω τις λέξεις που χρησιμοποιούν
κάποιοι γονείς (ίσως και η πλειοψηφία)για να μάθουν τα παιδιά τους να
μιλούν λες και είναι πιο εύκολες από τις ανάλογες της κυπριακής ή της
πανελλήνιας δημοτικής γλώσσας.
Δηλαδή πρώτα τα μωρά μαθαίνουν τη γλώσσα των μωρών, μετά την
κυπριακή διάλεχτο και μετά στο σχολείο την πανελλήνια δημοτική.
Η μάνα:
Εν να κάμεις πάππου. Έλα τούτσιου δαμέ, να κάμεις άμμου το ουφφού σου
να πιείς τζαι μπρου. Άτε τζαί ύστερα να πάμε όππα με το πούα, να πάμε να
κάμουμε πίchι-πίch
ι στη μπλουμ. Εν να σε κάμω τέττε, μεν πιάνεις αχχά που
χαμέ εν να ξιμαρήσεις το μαμμά σου.
Αυτή η γλώσσα τώρα βέβαια εμπλουτίζεται με σριλαγκέζικα, ινδικά,
φιλιππινέζικα,βιετναμέζικα κ.λπ. Αφού την ανατροφή πολλών παιδιών την
έχουν αναλάβει οι οικιακές και παντός είδους βοηθοί.
Έsh
ει χάζιν, τώρα για συνέπειες…….
Διευκρίνιση: Η αιχμή για τις ξένες εργάτριες, είναι προς τους εργοδότες που
τις χρησιμοποιούν χωρίς μέτρο και περίσκεψη.

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Αγανακτισμένος

Που τες βλακείες που ακούω αγανάκτησα τζαι γιώ. Εβαρέθηκα πιόν ν’ ακούω κάποιους να νομίζουν πως μας περιπαίζουν.
Ο Χρίστος Στυλιανίδης που θεωρείται καλός συζητητής, μιλώντας την Πέμπτη 12 Αυγούστου στον ΑΣΤΡΑ, αφού προσπάθησε να μας πείσει ότι καταστρεφόμαστε, ότι περίπου πεινούμε (αφού άρχισα να σκέφτομαι αν θα Έβρο κάτι να φάω το μεσημέρι), είπε χαρακτηριστικά ότι βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού (ας κάνει το πρώτο βήμα να ησυχάσουμε).
Αυτός είπε (ως συνήθως) που ξέρει τη γίνεται στην Ε.Ε. άκουσε να σχολιάζουν στους διαδρόμους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (διότι φαίνεται εκεί περνά τον χρόνο του, δεν ξέρω είναι συνοδός της Ε. Θεοχάρους ή του Κασουλίδη, ή μήπως είναι παρά τον Μπαρόζο) και να καταστρώνουν σχέδια για να μπει η Κύπρος στον μηχανισμό στήριξης.
Δεν χρειάστηκε να απαντήσει η κυπριακή κυβέρνηση. Η εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής απάντησε ότι η κυπριακή οικονομία έχει υγιείς βάσεις και δεν υπάρχουν σκέψεις για να μπει η Κύπρος στον μηχανισμό στήριξης παρ’ όλο που χρειάζονται διαθρωτικές αλλαγές.
Παρόμοια απάντηση έδωσε και ο αρμόδιος επίτροπος Ολι Ρεμ πριν λίγες μέρες, όταν διάφοροι εδώ στην Κύπρο έλεγαν τα ίδια με τον Χρ. Στυλιανίδη.
Αφού νοιάζονται τόσο πολύ που καταστρεφόμαστε οι εκατομμυριούχοι αυτού του τόπου γιατί δεν δίνουν κάτι να σωθούμε και ζητούν να τα δώσουν όλα οι εργαζόμενοι;

Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Ο καρπός που έσπειρε το σύστημα βλάστησε

Κυριακή 31 Ιούλη 2011

ΔΙΕΘΝΗ
ΝΟΡΒΗΓΙΑ - ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΣΤΟ ΟΣΛΟ
Ο «καρπός» που «έσπειρε» το σύστημα «βλάστησε»
Η προσπάθεια αποστασιοποίησης των αστών από τον εθνικιστή αντικομμουνιστή δολοφόνο δεν μπορεί να κρύψει ότι είναι προϊόν της σάπιας καπιταλιστικής κοινωνίας
Μία βδομάδα έχει μεσολαβήσει από το μακελειό στη Νορβηγία, που στοίχισε τη ζωή σε οκτώ ανθρώπους από τη βομβιστική επίθεση στην έδρα της κυβέρνησης στην καρδιά του Οσλο, και την εν ψυχρώ δολοφονία 69 νέων στο νησί Ουτόγια, βόρεια του Οσλο, στην πλειονότητά τους έφηβοι μεταξύ 14 και 19 ετών, που προκάλεσε ο 32χρονος, Αντερς Μπέχρινγκ Μπρέιβικ,που δηλώνει εθνικιστής και αντικομμουνιστής. Στο δήθεν «μανιφέστο» του στο διαδίκτυο των 1.5ΟΟ σελίδων, υπό τον τίτλο «2083 - Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας», σημειώνει: «Πριν ξεκινήσουμε τη σταυροφορία μας, πρέπει να εκπληρώσουμε το καθήκον μας αποδεκατίζοντας τον πολιτιστικό μαρξισμό»... Ο «αντικομμουνισμός» είναι κινητήριος μοχλός και το μεγαλόπνοο πλάνο του είναι «η ανακατάληψη της Ευρώπης από μια συντηρητική επανάσταση» και «η κάθαρσή της από το Ισλάμ και την κουλτούρα του μαρξισμού». Επίσης, αναφέρει ότι είναι μέλος του χριστιανικού Τάγματος των Ναϊτών,που, όπως λέει, ανασυστάθηκε στο Λονδίνο το 2002, ενώ ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη αναφέρει ότι είναι δύο Βρετανοί, ένας Γάλλος, ένας Γερμανός, ένας Ολλανδός, ένας Ελληνας, ένας Ρώσος, ένας Νορβηγός και ένας Σέρβος, χωρίς όμως να τους κατονομάζει.
«Φυντάνια» σαν τον εν λόγω δολοφόνο δεν ξεφυτρώνουν από το... πουθενά, αλλά συμβαδίζουν με τη συνολική ρητορική και δράση, με τις επεμβάσεις που υλοποιούν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. ΕΕ και ΝΑΤΟ, χρόνια τώρα, έχουν κάνει σημαία τους τον «αντιτρομοκρατικό» πόλεμο ενάντια σε όποιον δεν τους αρέσει, και τον αντικομμουνισμό, που γνωρίζει μεγάλη έξαρση με την προσπάθεια εξίσωσης φασισμού κομμουνισμού και του ξαναγραψίματος και της παραχάραξης της Ιστορίας, ώστε να συκοφαντηθεί η προσφορά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.
«Μανιφέστο» μισαλλοδοξίας και ρατσισμού
Το «μανιφέστο» του Νορβηγού φονιά αποτελεί μία συρραφή πολλών κειμένων, που βρίσκονται ευρύτατα στο διαδίκτυο αλλά και στα διεθνή ΜΜΕ. Η πλειονότητα αυτών είναι αναπαραγωγές κειμένων του γνωστού Αμερικανού «Γιουναμπόμπερ», του καθηγητή των μαθηματικών του Μπέρκλεϊ που επί μία εικοσαετία έσπερνε τον τρόμο στις ΗΠΑ με τις επιστολές-βόμβες και είχε και αυτός σοβαρό θέμα με τους «αριστερούς» που... είχαν κυριεύσει την πανεπιστημιακή κοινότητα. Του γνωστού «θεωρητικού» μπλόγκερ Φιόρντμαν, που τα κείμενά του εναντίον του Ισλάμ «κοσμούν» όλες σχεδόν τις εθνικιστικές και ακροδεξιές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο. Του Βρετανού Πολ Ρέι, πρώην μέλους του ακροδεξιού κινήματος «English Defence League» (EDL), τον οποίο ο Μπρέιβικ αποκάλεσε «μέντορά του», και ο οποίος έσπευσε σε συνέντευξη που παραχώρησε στη βρετανική εφημερίδα «Times» να καταδικάσει τις επιθέσεις στη Νορβηγία, τις οποίες χαρακτηρίζει «πραγματικά διαβολικές» και να διαβεβαιώσει ότι ουδέποτε είχε οποιαδήποτε επαφή μαζί του, διαψεύδοντας ότι είναι αρχηγός της οργάνωσης των «Ναϊτών Ιπποτών»...
Υπάρχουν κείμενα του Γερμανού δημοσιογράφου Χένρικ Μ. Μπρόντερ, που για χρόνια μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας «Die Welt» αλλά και του περιοδικού «Der Spiegel» καταδίκαζε και έριχνε ανάθεμα για την «παράδοση» και την «υποταγή της Ευρώπης στο Ισλάμ». O Μπρόντερ ερωτώμενος από δημοσιογράφους εάν νοιώθει μετανιωμένος που τα κείμενά του τα μνημονεύει ο Μπρέιβικ ήταν αποστομωτικός: «θα έλεγα τα ίδια και σήμερα». Εξάλλου ο Μπρόντερ περιλαμβάνει τον εαυτό του στη λίστα των επικριτών του Ισλάμ, στην οποία επίσης περιλαμβάνονται και ο Γερμανός συγγραφέας Τίλο Σαραζίν - τις απόψεις του οποίου θεωρούν νομιμοποιημένες και στελέχη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) και ο Ολλανδός πολιτικός Γκερτ Βίλντερς.
Στο μανιφέστο επίσης εμπεριέχονται στοιχεία και για χώρες, με ορισμένες να είναι μάλιστα στις πρώτες θέσεις των εχθρικών χωρών, όπως π.χ. η Γερμανία. Η Ελλάδα, και άλλες βαλκανικές χώρες κατέχουν περίοπτη θέση στο μανιφέστο του Μπρέιβικ, καθώς θεωρούνται ως «μέτωπα» κατά της ισλαμοποίησης, με την Τουρκία και την Αλβανία να αποτελούν τις κύριες εστίες κινδύνου εξισλαμισμού της Ευρώπης. Κατά τον Μπρέιβικ, η Αλβανία πρέπει να «τεμαχιστεί» και να διαμοιραστεί σε Ελληνες και Μαυροβούνιους. Εκδηλη είναι η «λατρεία» του Μπρέβικ για την Ελλάδα, που έχει «υποστεί δεινά από τους "βαρβάρους"» ενώ κατηγοριοποιεί τα πολιτικά κόμματα, καταγράφοντας ως φίλους το ΛΑ.Ο.Σ., τη «Χρυσή Αυγή» και άλλα φασιστοειδή, ουδέτερη θεωρεί τη ΝΔ και εχθρούς το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και το ΣΥΝ.
Ουσιαστικά όλα αυτά τα κείμενα αποτελούν τη σπορά της μισαλλόδοξης ρητορείας, του ρατσισμού και του αντικομμουνισμού που διαπερνά τα αστικά κόμματα της Ευρώπης που σιγοντάρουν και σπρώχνουν τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα.Πολλά από αυτά συμμετέχουν ή είναι στην κυβέρνηση, όπως στην Αυστρία, την Ιταλία, την Ολλανδία, τη Δανία και την Ουγγαρία και είναι βεβαίως «λαμπροί» σύμμαχοι της «δημοκρατικής» ΕΕ.
«Ο παράδεισος που έγινε κόλαση»
Η Νορβηγία δεν αποτελεί εξαίρεση και επ' ουδενί πρόκειται για τον «παράδεισο που μετατράπηκε σε κόλαση», όπως αρέσκονται τις τελευταίες ημέρες να χαρακτηρίζουν τα αστικά ΜΜΕ τη χώρα του βορρά, δηλαδή πριν και μετά το μακελειό.
Ο πρωθυπουργός, Γιενς Στόλτενμπεργκ, επικεφαλής της κυβέρνησης Συνασπισμού (Εργατικοί, Πράσινοι και το Κόμμα του Κέντρου), στην πρώτη σύντομη θητεία του μεταξύ 2000 - 2001, υιοθέτησε την ατζέντα των Βρετανών Νέων Εργατικών και προώθησε σειρά αντιλαϊκών μέτρων με περικοπές αποδοχών και ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Πολιτική που συνέχισε μετά την επανεκλογή του το 2005, ενώ από το 2009, ο πρωθυπουργός έχει πλέον υιοθετήσει το σύνθημα του προέδρου Ομπάμα, «Γιενς, μπορούμε» από το «Ναι, μπορούμε»...
Οι επιθέσεις στα λαϊκά δικαιώματα προκαλούν, όπως είναι αναμενόμενο, εντάσεις και κοινωνική αναταραχή και η κυβέρνηση του συνασπισμού, που βρίσκεται στην εξουσία ως έχει από το 2005, τις «χειρίζεται» με την υποδαύλιση των αντι-μεταναστευτικών αισθημάτων, όπως και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει ότι πρώτη όλων η Γερμανίδα καγκελάριος Αγγελα Μέρκελ διακήρυξε πέρσι ότι το «πολυπολιτισμικό μοντέλο απέτυχε»; Ατζέντα που έσπευσε δημόσια να υιοθετήσει και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον. Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είχε χαρακτηρίσει «αποβράσματα» τους νέους των προαστίων της γαλλικής πρωτεύουσας, παιδιά μεταναστών, που εξεγέρθηκαν στα τέλη του 2005.
Φόβητρο ή και «εναλλακτική» ο φασισμός
Πρόκειται για μία συνολική εικόνα που σε συνδυασμό με τη βαθύτατη καπιταλιστική κρίση, προξένησε μάλλον πανικό τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών της Ευρώπης, όσον αφορά τις λαϊκές αντιδράσεις. Ετσι πριν καν περάσει το εμφανιζόμενο ως «σοκ» των πρώτων 24ωρων, άρχισε η εκστρατεία απο-ιδελογικοποίησης. Χτίζεται το προφίλ ενός «μοναχικού ψυχασθενή». Τα ΜΜΕ συνεχίζουν τη συνηθισμένη εκστρατεία συσκότισης όσον αφορά τις αιτίες, επικεντρώνοντας στις λεπτομέρειες της υπόθεσης, της κράτησης κλπ.
Ακροδεξιά κόμματα και οργανώσεις από όλη την Ευρώπη, με ανακούφιση βγάζουν ανακοινώσεις αποστασιοποίησης από τις εγκληματικές και αποτρόπαιες πράξεις του Μπρέιβικ, δίχως όμως να μπορούν να κρύψουν και τη «σαγήνη τους» για τις ιδέες. Την ίδια στιγμή, οι αστυνομικές επιχειρήσεις - «σκούπα» σε διάφορες χώρες της Ευρώπης συνεχίζονται, σε μία καταφανή προσπάθεια της πολιτικής εξουσίας να αποστασιοποιηθεί δήθεν από την ακροδεξιά που, όμως είναι σπλάχνο της. Στη Γερμανία επί 48 ώρες οι γερμανικές αρχές ανακοινώνουν συλλήψεις, αλλά και κατάσχεση όπλων στη Στουτγάρδη και άλλες πόλεις, ενώ στη Φινλανδία οι αρχές προχώρησαν στη σύλληψη ενός ανθρώπου, που ανακρίνεται προκειμένου να διαπιστωθεί εάν σκόπευε να χρησιμοποιήσει σε κάποια επίθεση τα χημικά που είχε προμηθευτεί, ανάλογα με αυτά που είχε προμηθευτεί και χρησιμοποιήσει ως πρώτη ύλη ο Μπρέιβικ.
Παραφωνία ή μη θέληση υποταγής στη «γραμμή» οι δηλώσεις του ευρωβουλευτή της ιταλικής Λέγκας του Βορρά - κυβερνητικού εταίρου του Σίλβιο Μπερλουσκόνι - Μάριο Μποργκέζιο,ο οποίος χαιρέτισε τις ακροδεξιές απόψεις του Νορβηγού μακελάρη: «Αν εξαιρέσεις τη βία, ορισμένες από τις απόψεις που εξέφρασε είναι σωστές... Σε κάποιες περιπτώσεις, μάλιστα, είναι άριστες» δήλωσε ο Μποργκέζιο στο ραδιοφωνικό σταθμό «Il Sole-24 Ore».
Ανέφερε, επίσης, ότι συμφωνεί με τις ιδέες του Μπρέιβικ κατά του Ισλάμ και υιοθέτησε τις κατηγορίες κατά της Ευρώπης ότι παραδόθηκε αμαχητί στους μουσουλμάνους. Με τις απόψεις του Μπρέιβικ συμφώνησε και ο Γάλλος βουλευτής του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, Ζακ Κουτελά,χαρακτηρίζοντας τον Μπρέιβικ «αντιστασιακό» και «υπερασπιστή της Δύσης». Τα σχόλιά του προκάλεσαν την παρέμβαση της προέδρου Μαρίν Λεπέν, που απάλλαξε τον Κουτελά από τα καθήκοντά του και τον παρέπεμψε για διαγραφή στο πειθαρχικό συμβούλιο, όχι προφανώς για τις πολιτικές του απόψεις, αλλά για το πολιτικό κόστος που θα έχουν προφανώς στο αναδυόμενο αστέρι της γαλλικής πολιτικής σκηνής, που έχει τη στήριξη του συστήματος. Δεν έπραξε το ίδιο όμως για το άλλο στέλεχος του κόμματός της, τον Λοράντ Οζόν, τον «ιδεολόγο οικολόγο», που με σειρά μηνυμάτων στο «τουίτερ» εξέφρασε την υποστήριξή του στον Μπρέιβικ: «Για να εξηγήσει κανείς το δράμα στο Οσλο, πρέπει να αναλογιστεί την έκρηξη της μετανάστευσης: εξαπλασιάστηκε από το 1970»... Ο εθνικισμός, η ακροδεξιά, ο ρατσισμός και ο αντικομμουνισμός ήταν και θα είναι στη φαρέτρα του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.

Χριστίνα ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ


Σελίδα 23
Copyright © 1997-2011 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Λέτε;

Στη βεράντα και το υπόστεγο του σπιτιού μου, έχουν χτίσει φωλιές τα χελιδόνια. Στο κήπο μου γεμίζουν τα δέντρα διαφόρων ειδών πουλιά. Το πρωί με ξυπνούν εκατοντάδες πουλιά σπουργίτια και άλλα που δεν ξέρω τις ονομασίες τους. Όλα αυτά τα πουλιά μοιράζονται τον χώρο χωρίς να μαλώνουν για το φαγητό, σε ποιο πουλί ανήκει το κάθε κλαδί και κύρια δεν διώκει το ένα είδος πουλιού το άλλο επειδή είναι διαφορετικό! Λέτε να έχουν περισσότερο μυαλό από τους ανθρώπους;

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Δημοκρατία για ποιάν τάξη;

Απαντήσεις για τη δημοκρατία και τις λαΪκές συνελεύσεις των αγανακτησμένων πολιτών.
Από την εφημερίδα Ριζοσπάστης.

Δημοκρατία για ποια τάξη;


Η συζήτηση που αναπτύσσεται με τη συμμετοχή επιφανών εκπροσώπων της αστικής τάξης για το πολιτικό σύστημα, για τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένη από την καπιταλιστική οικονομική κρίση. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι η ανάγκη αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, της θεσμικής θωράκισης - εξασφάλισης της σταθερότητας του αστικού κράτους, εντείνεται ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης.
Σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος αντιμετωπίζει προβλήματα τόσο εξαιτίας της μαζικής λαϊκής δυσαρέσκειας, όσο και λόγω της όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα αλλά και μέσα στην ΕΕ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μερίδα της αστικής τάξης προβάλλει σήμερα την άποψη για ανάγκη άλλου μείγματος της αστικής πολιτικής διαχείρισης της κρίσης.
Το ποιο μείγμα διαχείρισης επιλέγεται σε κάθε φάση καθορίζεται από αντικειμενικές ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και όχι από την ικανότητα διαχείρισης κάθε πολιτικής δύναμης.
Η κάθε φορά, όμως, αστική διαχείριση έρχεται αντιμέτωπη με αντιφάσεις που πηγάζουν από την ίδια τη λειτουργία του καπιταλισμού και δεν μπορούν να ξεπεραστούν από αυτήν. Με το ένα ή το άλλο μείγμα, η έξοδος από την κρίση στο έδαφος των καπιταλιστικών σχέσεων θα σημάνει απαξίωση κεφαλαίου και εργατικής δύναμης με μακρόχρονες επιπτώσεις στη ζωή της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Τα παραπάνω δε γίνονται εύκολα κατανοητά, όπως επίσης δε χωράει εύκολα στο μυαλό γιατί είναι αναπόφευκτη η μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων στην περίοδο της κρίσης, όταν, μάλιστα, έχει προηγηθεί περίοδος καπιταλιστικής ανόδου και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου. Ετσι δημιουργείται και αντικειμενικά το έδαφος, ώστε αυθόρμητα οι αιτίες της κρίσης και της αντιλαϊκής επίθεσης που τη συνοδεύει να αναζητούνται όχι στην ίδια τη φύση της καπιταλιστικής παραγωγής, αλλά σε λανθασμένες πολιτικές επιλογές, σε «προδότες», σε «λαμόγια», σε «κλέφτες», σε «ανίκανους» πολιτικούς κ.λπ. Ετσι αποδίδονται ευθύνες στους αστούς πολιτικούς και όχι στην οικονομία που υπηρετούν, δηλαδή στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, στο πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων και όχι στα ίδια τα μονοπώλια.
Η παραπάνω αντίληψη δεν αναπτύσσεται τόσο αυθόρμητα όσο φαίνεται, τόσο τα αστικά ΜΜΕ και πολλοί αστοί αναλυτές όσο και τμήματα αστικών πολιτικών δυνάμεων την προπαγανδίζουν. Χρειάζεται επίσης να υπενθυμίσουμε ότι πριν ακόμα από την εκδήλωση της κρίσης, φυσικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων (π.χ. ο πρόεδρος του ΣΕΒ) κατηγορούσαν ως ανίκανο το πολιτικό σύστημα, γιατί υποτίθεται ότι δεν προωθούσε με τους απαραίτητους ρυθμούς τις αναγκαίες για το κεφάλαιο μεταρρυθμίσεις (οι βασικότερες από τις οποίες υλοποιούνται σήμερα μέσω του μνημονίου), εξασφαλίζοντας τη μέγιστη κοινωνική συναίνεση.
Με την εκδήλωση της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, ενισχύθηκαν τα σενάρια για αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος με σκοπό την αντιμετώπιση των «παθογενειών» του. Ως παθογένειες θεωρούνται ή ονομάζονται: Ο ρόλος και η λειτουργία των κομμάτων, η σχέση δικαιοσύνης - κυβέρνησης - κόμματος που κυβερνά, η υποτιθέμενη υποχωρητικότητα του πολιτικού συστήματος μετά τη Μεταπολίτευση απέναντι σε λαϊκές διεκδικήσεις κ.ά. Ως φάρμακο στις λεγόμενες παθογένειες προτάσσεται η ανάγκη μιας νέας Μεταπολίτευσης, μια «τέταρτη ελληνική δημοκρατία», η διαμόρφωση νέου Συντάγματος που θα προκύψει μέσω μιας Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης.
Τέτοιες προτάσεις έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς στον αστικό Τύπο από αρθογράφους όπως ο Χρήστος Γιανναράς στην «Καθημερινή», από πολιτικούς φορείς όπως η «Σπίθα», από τη ΝΔ κ.ά. Για ανάγκη νέας μεταπολίτευσης μιλάει και ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος κ.ά. Ενώ ο Μάκης Βορίδης του ΛΑ.Ο.Σ., σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Δημοκρατία», (7/6/2011) ζητά: «Επαναστατικό Κίνημα όπως αυτό του 1909 στο Γουδή, το οποίο θα οδηγήσει σε ανατροπή της παρούσας Βουλής, Συντακτική Συνέλευση, ψήφιση νέου Συντάγματος». Ενα νέο Γουδή προβάλλουν και διάφοροι άλλοι, πολλοί από τους οποίους μίλησαν και στη συγκέντρωση - ημερίδα του λεγόμενου πνευματικού κόσμου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών στις αρχές Απρίλη.
Σίγουρα δεν μπορούμε να προδικάσουμε εάν η ανάγκη ισχυροποίησης του καπιταλιστικού συστήματος για να εξυπηρετήσει τη στρατηγική του ενάντια στην εργατική τάξη θα εκφραστεί σε τέτοιες διεξόδους. Το δεδομένο είναι ότι στην περίοδο της κρίσης έχει ανάγκη και την παραπέρα θεσμική θωράκισή του, και μάλιστα με πιο περιοριστικά μέτρα απέναντι στο ταξικό εργατικό κίνημα και το κόμμα του, το ΚΚΕ. Τέτοιο στόχο υπηρετεί και το νομοσχέδιο για τα οικονομικά των κομμάτων.
Σχεδόν κανένα από αυτά τα σενάρια δεν είναι καινούριο. Κατά καιρούς έχουν κατατεθεί από εκπροσώπους της αστικής σκέψης τα τελευταία 3-4 χρόνια.
Μερικοί από τους παράγοντες που επιβάλλουν τη συζήτηση για τη «νέα μεταπολίτευση» είναι οι εξής: Η μεγάλη φθορά και απαξίωση του αστικού πολιτικού προσωπικού, τη στιγμή που αυξάνουν οι απαιτήσεις για την εξυπηρέτηση των γενικών συμφερόντων του κεφαλαίου. Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και η αμφισβήτηση από τμήματα της ίδιας της αστικής τάξης όχι μόνο πλευρών της πολιτικής διαχείρισης, αλλά και επιλογών στις διεθνείς σχέσεις και συμμαχίες (π.χ. από μια σειρά αστικές δυνάμεις προβάλλεται η ανάγκη προσανατολισμού σε Ρωσία και Κίνα και από αυτήν τη σκοπιά γίνεται κριτική στη μνημονιακή σύμβαση). Η ανάγκη να χτυπηθεί το εργατικό κίνημα, να αντιμετωπιστούν οι λαϊκές αντιδράσεις θέτοντας στο στόχαστρο το πιο συνειδητό, πρωτοπόρο και οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης, το ΚΚ, το ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Η επιχείρηση αξιοποίησης των λαϊκών αντιδράσεων στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης των ενδοαστικών αντιπαραθέσεων, και των αστικών σχεδιασμών για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να κατανοήσουμε το σύνθημα της αληθινής ή «άμεσης δημοκρατίας», που προβάλλεται αυτές τις μέρες με αφορμή και τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας. Είναι σύνθημα που έχει διατυπωθεί τα προηγούμενα χρόνια και από διάφορους αστούς πολιτικούς και στοχαστές: «Αναζητώ ανακατατάξεις ουσιαστικές στο σύστημα που έχουμε, πρέπει να ωριμάσει η ιδέα ότι ο πολίτης είναι αυτός που είναι υπεύθυνος, πρέπει λοιπόν να αλλάξουμε το σύστημα, να καταλάβουμε ότι εμείς θα φέρουμε πίσω την άμεση δημοκρατία, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία όπως είναι σήμερα έχει φοβερά τρωτά». Τα παραπάνω επισημαίνει η Βιργινία Τσουδερού το 20061.
Προφανώς, η Βιργινία Τσουδερού, που έχει θητεύσει στο ΔΝΤ από τη δεκαετία του 1950, στην κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη και σε άλλα αξιώματα του αστικού συστήματος, ούτε έγινε ξαφνικά αναρχοαυτόνομη, ούτε πίστεψε σε μια ουτοπική «άμεση δημοκρατία». Η αναφορά στην «άμεση δημοκρατία» αποτυπώνει σχεδιασμούς ενσωμάτωσης, την ανάγκη οι «πολίτες» να νιώθουν υπεύθυνοι για τα προβλήματα του αστικού κράτους.
Οι «υπεύθυνοι» πολίτες - όπως χαρακτηριστικά σημειώνουν - δεν είναι μόνο προϋπόθεση της «άμεσης δημοκρατίας», αλλά και οι διαδικασίες της λεγόμενης «άμεσης δημοκρατίας» αποτελούν ταυτόχρονα και όχημα για να γίνουν οι «πολίτες» πιο «υπεύθυνοι», δηλαδή πιο οργανικά ενταγμένοι στις επιδιώξεις του συστήματος. Αφού οι λεγόμενες «αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες» θα λειτουργούν εντός των ορίων που καθορίζουν οι ιερές και απαραβίαστες κυρίαρχες καπιταλιστικές σχέσεις, η ανάγκη του κεφαλαίου για κερδοφορία. Ετσι, για παράδειγμα, πολύ «αμεσοδημοκρατικά», με δημοψήφισμα, οι Ιταλοί εργαζόμενοι της FIAT παραιτήθηκαν από δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών στο όνομα της κρίσης.
Αλλοι επίσης αστοί δημοσιολόγοι, «πιο προσγειωμένοι» στην πραγματικότητα, προτείνουν κοινοβουλευτική δημοκρατία με «ενέσεις άμεσης δημοκρατίας», όπως υποστήριξε ο Νίκος Κοτζιάς (πρώην σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου) στην ομιλία του σε ημερίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών (Απρίλης 2011). Αναρωτήθηκε: «τι σημαίνει δημοκρατία;» και απάντησε: «συναινετικός μηχανισμός αντιμετώπισης των καταστάσεων». Ο Ν. Κοτζιάς και άλλοι ομιλητές αναφέρθηκαν στην ανάγκη θέσπισης μιας σειράς αλλαγών όπως: Εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας από «συνέλευση συνταγματικής εκλογής», ο εκλογικός νόμος να πάει πιο κοντά στο γερμανικό εκλογικό νόμο με προϋπόθεση τον «εκδημοκρατισμό» των κομμάτων, δηλαδή τον έλεγχό τους από το αστικό κράτος, την καθιέρωση δημοψηφισμάτων μέσω συλλογής υπογραφών και νομοθετικές πρωτοβουλίες από τα κάτω.
Γίνεται φανερό ότι με όχημα τη λεγόμενη «άμεση δημοκρατία» προωθείται η διαμόρφωση ενός νέου πλαισίου ενσωμάτωσης και καταστολής του εργατικού - λαϊκού κινήματος που θα ενισχύσει τον αντιδραστικό αντιλαϊκό χαρακτήρα του αστικού κράτους.
Το σύνθημα περί «άμεσης» ή «αληθινής» δημοκρατίας μπορεί να υιοθετείται από λαϊκές μάζες που αντιλαμβάνονται την έννοια της δημοκρατίας αταξικά και δε συνειδητοποιούν ότι ο αντιλαϊκός χαρακτήρας του αστικού πολιτικού συστήματος πηγάζει από τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα και όχι από το γεγονός ότι δεν υπάρχουν θεσμοί λαϊκού ελέγχου του αστικού πολιτικού συστήματος.
Είναι τουλάχιστον αστείο από μια σειρά δυνάμεις να προβάλλεται σήμερα ως πρότυπο η «εκκλησία του δήμου» της αρχαίας δουλοκτητικής Αθήνας, όταν η έννοια πολίτης με δικαίωμα συμμετοχής σε αυτήν αφορούσε τη συντριπτική μειοψηφία του πληθυσμού που ήταν δουλοκτήτες και όχι τη μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων της Αθήνας, που ήταν είτε δούλοι είτε στερούνταν πολιτικών δικαιωμάτων. Την ίδια στιγμή, η πολιτική πρόταση για λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία λοιδορείται ως «ουτοπική και ανεφάρμοστη».
Ταυτόχρονα, τα περί «αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών» προβάλλονται με σκοπό να χτυπηθεί η ίδια η ανάγκη οργανωμένης δράσης, η ανάγκη ταξικής οργάνωσης, να δημιουργηθεί «υγειονομική ζώνη» ανάμεσα στη λαϊκή διαμαρτυρία και τα ταξικά συνδικάτα, στην οργανωμένη πάλη με στόχο τη λαϊκή εξουσία. Ετσι, «ακομμάτιστα», «αμεσοδημοκρατικά», «αυθόρμητα» , «ακηδεμόνευτα», προωθείται με την παρέμβαση αστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων (φανερών ή κρυμμένων) ο εγκλωβισμός της λαϊκής διαμαρτυρίας στους σχεδιασμούς αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, συσκοτίζεται το αληθινό επίκαιρο ερώτημα, που είναι: «Ποια τάξη βρίσκεται στην εξουσία; Δημοκρατία για ποια τάξη;».
Δηλαδή, η λύση για την εργατική τάξη δεν είναι απλά η αλλαγή μιας αστικής κυβέρνησης από μιαν άλλη αστική, όπως και να βαφτίζεται αυτή - «πατριωτική», «αντιιμπεριαλιστική», «αριστερή» - αλλά η αλλαγή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία.
Θεσμοί και όργανα της νέας εργατικής - λαϊκής εξουσίας θα γεννηθούν μέσα στην εξέλιξη της ταξικής πάλης, αρχικά ως μορφές οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές - εργατικές γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας - στις σχολές κατάρτισης και εκπαίδευσης, από τη φτωχολογιά στην αγροτική παραγωγή, τους εργάτες γης, τους πολλαπλά εκμεταλλευόμενους μετανάστες εργάτες, τους αυτοαπασχολούμενους που συνθλίβονται από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό από τα μονοπώλια.
Η οργάνωση της μαζικής συμμετοχής με όρους κινήματος στη σύγκρουση για τα καθημερινά προβλήματα που οξύνονται, ενάντια στις απολύσεις, για τη διεκδίκηση μέτρων για τους ανέργους, ενάντια στις κατασχέσεις, για την υγεία και μόρφωση του λαού, να διεκδικεί με σύγκρουση και σε τοπικό επίπεδο με επιχειρηματίες, με την τοπική κρατική διοίκηση, θα αποκαλύπτει και θα ξεσκεπάζει τις μορφές κοινωνικής ενσωμάτωσης. Τα βήματα στη λαϊκή συμμαχία με την κοινή δράση του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, της φτωχής αγροτιάς στην ΠΑΣΥ, των αυτοαπασχολούμενων της ΠΑΣΕΒΕ, των εργατριών και των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων στην ΟΓΕ, των νέων της εργατικής τάξης, που σπουδάζουν και πολλοί εργάζονται, στο ΜΑΣ, η συγκρότηση Λαϊκών Επιτροπών σε τοπικό επίπεδο συμβάλλουν σε αυτήν την κατεύθυνση.
Μορφές οργάνωσης της λαϊκής πάλης και συμμαχίας όπως οι Λαϊκές Επιτροπές, σε συνθήκες ακόμα πιο μεγάλης όξυνσης της κατάστασης, σε συνθήκες σύγκρουσης με το κεφάλαιο και την εξουσία του, από σχολεία οργάνωσης και πάλης, θα γίνουν οργανώσεις για την αποφασιστική σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου, θα αναδειχτούν σε φύτρα νέας εξουσίας.
Η εργατική - λαϊκή εξουσία στηρίζεται στην ενεργή συμμετοχή της εργατικής τάξης, των μελών των παραγωγικών συνεταιρισμών, της νεολαίας, των γυναικών στην άσκηση της εξουσίας και σε όλες τις διαδικασίες της εργατικής δημοκρατίας, τους θεσμούς του εργατικού - λαϊκού ελέγχου.
Η εκλογή των αντιπροσώπων στα όργανα εξουσίας θα γίνεται με βάση τις μονάδες της παραγωγής, η εκλογή των ανώτερων οργάνων εξουσίας από τα κατώτερα εξασφαλίζει τον έλεγχο της δουλειάς των εκλεγμένων, τη δυνατότητα άμεσης ανάκλησής τους από τους εκλογείς τους. Το ανώτερο σώμα εξουσίας δε θα είναι κοινοβούλιο, αλλά θα αποτελείται από αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους, που στην πλειοψηφία τους δε θα ξεκόβουν από την παραγωγή, δε θα έχουν κανένα υλικό προνόμιο από τη συμμετοχή τους σ' αυτό.
Χωρίς αλλαγή των σχέσεων παραγωγής, χωρίς αφαίρεση της οικονομικής κυριαρχίας από τα μονοπώλια και τους καπιταλιστές, χωρίς την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, λαϊκή εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει. Γιατί η λαϊκή εξουσία έχει ως βασικό περιεχόμενο την κοινωνική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και ως κύριο καθήκον την κεντρικά σχεδιασμένη οργάνωση της παραγωγής, με σκοπό την αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας προς όφελος της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Αυτό το καθήκον συνειδητά συμπληρώνεται με την προώθηση της συνένωσης των αυτοαπασχολούμενων της αγροτικής παραγωγής σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς, τη σχεδιασμένη εξασφάλιση εργασίας σε όλους τους ικανούς προς εργασία

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Σταύρωση

Για τα εκατομμύρια των ΣΤΑΥΡΟΜΕΝΩΝαπό τους ναζί. Αυτοί που κρατούν ακόμα τους αγκυλωτούς σταυρούς και τους ζωγραφίζουν, ας το ψάξουν και ας προβληματιστούν

Αντώνης
Εκεί στη σκάλα την πλατειά στη σκάλα των δακρύων
στο Βιλεγκράμπεν το βαθύ το λατομείο των θρήνων
Εβραίοι κι αντάρτες περπατούν Εβραίοι κι αντάρτες πέφτουν
Βράχο στην πλάτη κουβαλούν βράχο σταυρό θανάτου
Εκεί ο Αντώνης στη φωνή φωνή, φωνή ακούει
ω καμαράντ, ω καμαράντ βόηθα ν' ανέβω τη σκάλα
Μα κει στη σκάλα την πλατειά και των δακρύων τη σκάλα
τέτοια βοήθεια είναι βρισιά τέτοια σπλαχνιά είν κατάρα
Ο Εβραίος πέφτει στο σκαλί και κοκκινίζει η σκάλα
και συ λεβέντη μου έλα δω βράχο διπλό κουβάλα
Παίρνω διπλό παίρνω τριπλό μένα με λεν Αντώνη
κι αν είσαι άντρας έλα εδώ στο μαρμαρένιο αλώνι

Ιάκωβου Καμπανέλη από το Μαουτχάουζεν. (Μουσική Μ. Θεοδωράκη.)
Το ομόνιμο βιβλίο του Ι. Καμπανέλη, φωτίζει αρκετά τι σημαίνουν οι αγκυλωτοί σταυροί και η ιδεολογία των ναζί και τι είδους (άτομα) καλούνται να την εφαρμόσουν.

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Κανεί τζαι πέλλανες μας

Είπες μας το τζαι τούτο ρε Αβερωφ Νεοφ΄υτου, να στείλει η κυβέρνηση νομοσχέδιο για να μειώθουν οι μισθοί των βουλευτών. Μα ενναι δουλεία της βουλής να το κάνει; Ή νομίζεις μόνο όταν θα αυξηθεί ο μισθός των βουλευτών νομοθετούν που μόνοι τους. Νομίζεις τρώμεν κόνναρα;

Που είναι ο σεβασμός της( εξουσίας) εκκ΄λησίας

Γιατί να είμαι υποχρεωμένος κάθε Κυριακή να ξυπνώ από τις 6:30; Γιατί κάθε Κυριακή να είμαι υποχρεωμένος να άκουω λειτουργία; Γιατί να μη μπορώ να απολαύσω την ησυχία του κυριακάτικου πρωινού; Γιατί να μη μπορώ σπίτι μου να διαβάσω με την ησυχία μου; Γιατί να μη μπορώ να ακούσω μουσική ή ότι άλλο θέλω χωρίς να άκουω πιο δυνατά τον ιερέα και τους ψάλτες να φωνάζουν;
Ζούμε σε μια δημοκρατία που ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει, χωρίς βέβαια να ενοχλεί τους συμπολίτες του, πρέπει να ξέρουμε πως η ελευθερία μα σταματά εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου και να σεβόμαστε την ελευθερία των άλλων. Η εκκλησίες αντί να δίνουν το καλό παράδειγμα και να καθοδηγούν τον κόσμο σ’ αυτή την κατεύθυνση, ενεργούν προς την αντίθετη κατεύθυνση και με φασιστική νοοτροπία. Μας ξεκουφαίνουν με τα μακρόσυρτα και εκκωφαντικά κτυπήματα των καμπάνων, μας υποχρεώνουν να άκουμε λειτουργία όποτε έχει, βάζοντας τα μεγάφωνα στο τέρμα, ώστε δε μπορούμε ν’ ακούσουμε τίποτε άλλο ή να ησυχάσουμε.
Έχω την κακή τύχη να κατοικώ ανάμεσα σε δύο εκκλησιές του αγ. Χαραλάμπους και του αγ. Μηνά στο Γέρι. Τί πρέπει να κάνω αφού δεν καταλαβαίνουν; Πότε επιτέλους οι αρμόδιοι θα αναλάβουν τις ευθύνες τους, ώστε να μην οδηγούμαστε στο να παίρνει ο καθένας τον νόμο στα χ΄ερια του και να προβαίνει σε παράνομες πράξεις; Μήπως η λύση είναι οι βόμβες;

Σαλάτα αντιΑΚΕΛ

Οι σκέψεις αυτές γράφτηκαν στις 21 Ιούλη 2010
Διάβασα τα (άρθρα) του κ. Χαράλαμπου Μπρούντζου στον Πολίτη, στις 18 και 21 Ιούλη, και το μόνο που κατάλαβα, από τις μπερδεμένες σκέψεις που εκφράζει είναι πως τα έχει με το ΑΚΕΛ, γιατί δεν ξέρω ούτε και αντελήφτηκα κανένα σοβαρό επιχείρημα. Πάντως αν χρειαστώ δικηγόρο, δεθα πάω κοντά του, διότι με τέτοιες σκέψεις, χοργιάτικη σαλάτα (αντιακελ), φοβάμαι πως δε θα βρω το δίκαιο μου αν με τέτοιο τρόπο θα με υπερασπίσει.
Μπέρδεψε την υπόθεση της κενωθείσας βουλευτικής έδρας του ΑΚΕΛ, με την οριζόντια ψηφοφορία, τον κομμουνισμό κ.λ.π.
Για την βουλευτική έδρα αποφάσισε το δικαστήριο, εκτός και αν αμφισβητεί την απόφαση. Μάλλον όμως αυτό που αμφισβητεί είναι τον ρόλο των κομμάτων, τα όποία είναι η βάση της δημοκρατίας.
Αν κάποιος νομίζει πως είναι μεγάλη προσωπικότητα και έχει υποστήριξη από τον κόσμο, αν έχει κότσια ας βάλει υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος. Το επιχείρησαν και άλλοι και είδαμε το αποτέλεσμα. Αντίθετα κάποιοι που έπαιρναν λίγες ψήφους, όταν εντάχθηκαν σε κάποιο κόμμα, κυρίως μεγάλο πήραν πολύ μεγάλο αριθμό ψήφων.
Νομίζω πως κάποιος πρέπει να ψηφίζεται για τις θέσεις που εκφράζει και όχι για το αν είναι όμορφος, ή επειδή μιλά ωραία, ή επειδή έχει καλές δημόσιες σχέσεις, ή προβάλλεται από τα κανάλια (κύρια της παραπληροφόρησης).
Όταν ανήκει κάποιος σ’ ένα κόμμα, είναι επιλογή του, και οφειλή να υπάκουει στις αποφάσεις της πλειοψηφίας, έτσι είναι η δημοκρατία, αν το αντέχετε, αλλιώς, αυτός που θέλει να εκφράζει τις δικές του θέσεις και με αυτές να βαδίζει δε μπαίνει σε κόμμα για να μη δεσμεύεται. (Αρκετά μας μπέρδεψαν οι αξιωματούχοι κάποιων κομμάτων, που δεν βάζουν γλώσσα μέσα στο στομα τους, όντας αξιωματούχοι εκφράζουν δικές τους απόψεις και που να ξέρουμε εμείς τις απόψεις των κομμάτων τους).
Για την οριζόντια ψηφοφορία, έχω την άποψη πως είναι αντιφατικό, να σύμφωνο μ’ ένα κόμμα για τις θέσεις του και να ψηφίζω κάποιον από άλλο κόμμα, με διαφορετικές θέσεις, ή και εντελώς αντίθετες. Για πιο λόγο να τον ψηφίσω; Εκτός και αν δεν παίζουν ρόλο οι απόψεις του καθενός, ή μήπως θ’ ακολουθήσει άλλες θέσεις από εκείνες του κόμματος του;
Για τον κομμουνισμό, αυτοί που γνωρίζουν την ιδεολογία δεν έχουν πρόβλημα. Αυτοί που έχουν πρόβλημα είναι αυτοί που παθαίνουν αλλεργία στο άκουσμα της λέξης αυτής. Εξ άλλου αν ο κ. Μπρούντζος διαφωνεί με το ΑΚΕΛ, ας μην οργανωθεί ποτέ στο κόμμα αυτό.

Τετάρτη, 21 Ιουλίου 2010